LEEFBAAR MECHELEN

Wanneer ik terugblik op wat de geschiedenis van de mensheid al gebracht heeft, lijkt het me dat een machtsgreep of een overheidsagressie steeds in meerdere fasen verloopt. Of het nu gaat om de machtsgreep van Franco in Spanje, die van de  Griekse kolonels of  die van Pinochet in Chili, de invasie van de Nazi’s in België, de Berlijnse Muur, … of die van De Nieuwe Vesten  in Mechelen in het kader van “De Strijd om de Stad” (dit is de titel van het laatste boek van Bart Somers, uit 2018), telkens zijn er meerdere fasen waarvan de eerste fase de voltrekking van de agressie is. Na die brutale overheidsagressie volgt dan een situatie die door de propaganda als  definitieve toestand wordt afgeschilderd, zo ook in Mechelen onder de alomvattende noemer van de city-marketing.   Naast het najagen van politieke ideefix-en ipv zich toe te leggen op een beleid dat de menselijke waardigheid respecteert, ontstaat er een “pensée unique” welk ook een  beperking van de vrije meningsuiting inhoudt. De n

     … rijdt met de fiets, maar niet elke fietser waant zich een Übermensch. Het lijkt me dat men minstens drie soorten fietsers kan onderscheiden: (1) Gewone fietsers , gewoon mensen die om één of andere reden op een bepaald ogenblik en op een bepaalde plaats ervoor kiezen de fiets te gebruiken, om financiële redenen, om amusementsredenen, omwille van de gezondheid, milieuzorg, wat dan ook; voor deze mensen is de fiets een vervoersmiddel dat naargelang de omstandigheden kan afgewisseld worden met andere, voor hen is de fiets een ding. (2) Wielerterroristen , die de dijken e.a. publieke ruimten als privé-oefenterrein beschouwen en met de kreet “Oat de wèg!!!” de voetgangers van de dijken rijden, alles volgens de kenmerken van de regionale identiteit: de coureur. (3) Wielerradicalen , die zich de dragers van een Nieuwe Orde weten en een nieuw soort Übermensch belichamen; voor deze Wielerradicalen is fietsen een kwestie van identiteit. Het is deze derde soort fietsers die bijzonde

De voorbije week is het aan Nekkerspoel erg bewogen geweest, met grote verkeerschaos, strijd rond straatpaaltjes, en zich outende voorstanders van De Nieuwe Vesten , voorstanders die uitkijken naar paradijselijke, permanente speelstraten met groen en ontmoeting .  Het “Mechelse Vestenfabeltje” koppelt éénrichtingsverkeer aan het concept “Park”. Nochtans is de bijgecreëerde ruimte naar eigen zeggen van het Mechelse  Stadsbestuur 5 hectare groot, gelijk aan een strook van 10 meter breed en 5 km lang. Er komt helemaal geen park . Het zogenaamde park is in het beste geval een soort groene stadsmuur . Het Vrijbroekpark is, bij wijze van vergelijking, 65 hectare groot, het is geen strook maar een rechthoek. Om de vergroening van de Vesten te realiseren is er eveneens geen éénrichtingsverkeer nodig. Het éénrichtingsverkeer op De Nieuwe Vesten is gewoon, in Mechels jargon, doelbewuste mensenkloterij vanwege het Stadsbestuur. Ook de commentaren en communicaties van Patrick Princen (maar niet a

VLD noemt zich graag een “open” partij , Bart Somers stelt te werken aan een “open Mechelse gemeenschap". Nochtans is het huidige beleid mbt “De Nieuwe Vesten” gegrond in chantage zoals ik reeds toelichtte in vroegere teksten ( Mechelen, De Vesten , Weg met de Knips ). In deze blogpost ga ik graag verder in op dat aspect van het Mechelse Stadsbeleid. Paul M.G. Levy (1910-2002) was een Belgisch hoogleraar en journalist, katholiek van Joodse origine. Na WOII werkte hij met Winston Churchill mee aan het opzet van de Raad van Europa, en ontwierp in die hoedanigheid de huidige Europese vlag (als variatie van de Paneuropese). Hij lanceerde de Franse term irénologie als naam voor Vredesstudies. In 1947 werkte Paul Levy mee aan een boek met als titel “Helden en Martelaren” . Hij schreef de inleiding en een verslag van zijn wedervaren als politiek gevangene in het concentratiekamp van Breendonk, bij Mechelen. Zijn inleiding tot het boek bevat volgende beschouwing (blz. 7): “Er vallen nog

Met de herfstvakantie bijna voorbij, kunnen de Belgische pretparken terugblikken op een onvermoed succesvolle toeloop, zo overvloedig zelfs dat Walibi een oproep deed om weg te blijven. Het was er, zo leert de pers, over de koppen lopen. Pretparken behoren dan ook tot die amusementen waarmee jongeren al jaren gesocialiseerd worden, samen met festivals, dancings, computerspelletjes, QR-codes, Facebook, Instagram of Twitter, Studio 100 en K3. Een stad die inzet op een pretparkformule als citymarketing, mikt alvast op een grote belangstelling. In Mechelen is zulks alvast de uitdrukkelijke bedoeling van het Stadsbestuur. Ook de heraanleg van De Vesten hoort daarbij. Samen met de pretparkcultuur mikt het Stadsbestuur op de belevingseconomie. Of op een belevingssamenleving? Is de belevingseconomie er voor het toerisme, of, omgekeerd, dient het toerisme om een belevingssamenleving te promoten? Met een kleine Googlesearch rond “Mechelen Beleving” vindt men een hele rits resultaten: een escaper

Naar aanleiding van stakingen of betogingen klinkt het in politieke kringen dikwijls dat men moet “kampen met woorden” eerder dan geweld te gebruiken. Daadwerkelijk communiceren zou nog beter zijn, maar wat te doen als het bestuur een dovemanshouding aanneemt? Zulks is immers de klacht over “De Nieuwe Vesten”: geen inspraak, wij worden niet gehoord. NEOM in Saoedi Arabië is beter bekend als “The Line” , een futuristische Smart City van 170 km lang, die gebouwd wordt in de woestijn. Om het ambitieuze project te realiseren werden er reeds 20.000 mensen gedeporteerd, en meerdere opposanten werden vermoord. Toegegeven, doodgeschoten en doodgezwegen zijn niet hetzelfde, maar het eindresultaat of het doel is het wél: het vernietigen van de Kritische Stem . In Europa geeft men de voorkeur aan het verbouwen van bestaande steden waar reeds mensen wonen, zoals Mechelen. Eenzelfde scenario als het Mechelse speelt zich af in Schaarbeek, een andere stad in een ander Gewest. Ook daar is de klacht v

Om een situatie beter te kunnen inschatten, kunnen adequate vergelijkingen verduidelijking brengen. Als eerste denk ik aan 1961, toen in enkele weken De Muur in Berlijn werd gebouwd. Hij is blijven staan tot 1989, de gevolgen zijn voelbaar tot vandaag. Protest is al die jaren belangrijk gebleven, alsook het bewustzijn dat het over een lange termijnprobleem ging. Net zo is het met de “Nieuwe Vesten” in Mechelen. Vervolgens denk ik aan de Machtsovername door de Nazi’s in 1933. Men kan niet genoeg benadrukken dat de gruwel van “Arbeit macht frei” slechts een nevenverschijnsel was van het hoofdnarratief van het nieuwe Nationaal-Socialistische bestuur, het departement waar de meeste middelen naar gingen, nl. “Kraft drurch Freude” die samen met “Die Neuordnung Europas” van Duitsland een hemels Derde Rijk moest maken. Duitsland moest een Levensruimte worden waar het “aangenaam vertoeven” was voor iedereen-behalve-voor-de-uitzonderingen, om het met de woorden van Greet Geypen te zeggen. Het

Een bespreking van problemen van het Mechelse stadsbeleid is een beetje dubbel. Enerzijds staat dat beleid standaard voor ellende, anderzijds beweert het een pilootproject van de Stad , en daarmee van de “Samenleving van de Toekomst” te zijn, waardoor de Mechelse ellende plots ook interessante ellende wordt. De meest actuele en meest in het oog springende verschijning daarvan is de heraanleg van de ring, “De Nieuwe Vesten”. De planning belooft een park, één van 3 meter breed en zes kilometer lang, met eenrichtingverkeer voor auto’s, kwestie van bewoners te chanteren tot het gebruik van de fiets. Om die te realiseren werden er “knips” aangebracht waarmee bestuurders terug in de hoofdrijrichting worden begeleid. Eén van die knips bevindt zich op de Koningin Astridlaan, tussen de Korte Heistraat en de Adegemstraat. Na de heraanleg ziet het er zo uit: Wie vanaf hier met de auto naar de Battelsesteenweg wil afslaan, kan kiezen voor “links”, dat is de “Bus-weg” en gaat daarmee in overtredin