Indien u graag wil dat de overheid uw renovatie- of isolatiekosten betaalt, kan u best uw dossier insturen onder de naam van “Pastoor Janssens”. Zo gaat het immers te Muizen, waar een kerkgebouw van enkele tientallen jaren oud 360.000 Euro krijgt van de Stad Mechelen mogelijk bovenop de 100.000 Euro die ze krijgt van de Vlaamse regering, alles voor een nieuw dak en voor isolatie. Het gebouw zelf blijft uiteraard eigendom van de Kerkfabriek.
De overheidssteun voor de Sint-Lambertuskerk in Muizen is echter slechts een peulschil van wat Mechelen als stad betaalt aan de Mechelse kerkgebouwen. Als tegendienst dienen die gebouwen wel beschikbaar te zijn voor evenementen die met de katholieke geloofsbelijdenis niets te maken hebben, niet in het minst moeten ze een onderdeel worden van de Mechelse citymarketing en moeten ze bruikbaar zijn als toeristische attractie. Zoals blijkt uit de websites en commentaren van de Kerk, gaat men daar vandaag met graagte op in, het misbruik vergroot immers de katholieke zichtbaarheid in de samenleving. De gerestaureerde Begijnhofkerk kan als voorbeeld dienen, alsook de eucharistie in de Sint-Rombouts kathedraal die voortaan op het lijstje staat van de “Beleving in Mechelen”. Omgekeerd presenteert de Mechelse toeristische informatie Mechelen als een katholieke stad, “met Rombout als gangmaker”.
Het moge duidelijk zijn: de Kerk zelf, niet alleen CD&V, doet opnieuw verregaand aan politiek, niet in het minst door middel van lekenactivisme. Er bestaat vandaag een Vlaams-katholiek offensief te Mechelen, een offensief dat de volle steun geniet van het Stadsbestuur. Feestelijkheden n.a.v. de Nationale Feestdag worden niet meer door het bestuur georganiseerd, ze werden vervangen door een Te Deum in de kathedraal. Het cultuurbeleid in Mechelen is expliciet katholiek.
De Stadsstrijdkreet van vandaag is niet “Sieg Heil !”, die is historisch al benomen door concurrenten, maar wel “Groen en Ontmoeting !”. Bij die tweede verwijzen beide termen naar pauselijke encyclieken van Franciscus. De hedendaagse bekeringspolitiek in het kader van de Nieuwe Evangelisering heet “Een Cultuur van Ontmoeting”, in de praktijk te brengen door de lekenactivisten, een groep die in feite potentieel elke katholieke gelovige omvat. Elke ontmoeting is, aldus Franciscus, een mogelijkheid tot pre-evangelisering. “Groen” verwijst dan weer naar de ecologische encycliek “Laudate Si”. Beide samen en nog wat plicht tot naastenliefde, vormen de basis voor “Fratelli Tutti”, waarbij niet mag vergeten worden dat “Fraterniteit” verwijst naar een katholieke organisatievorm van “broeders”, dwz naar een kloostercultuur. De overheid werkt daar ijverig aan mee. De Totale Tewerkstelling vernietigt alle familie- en gezinsverbanden, elke burger wordt kop er kop geteld, en na deze atomisering volgt het solidarisme van de co-housing (bv in Komet) in een formule naar voorkeur. Zulks is het nieuwe Solidarisme: collectiviseren door te atomiseren.
Het Predikheren in Mechelen speelt daarbij de rol van een soort hoofdkwartier. Zo was het heel betekenisvol dat Bart Somers de persmededeling over zijn terugkeer als burgemeester niet liet doorgaan op het Stadhuis, maar wel daar, in het gerenoveerde Dominicanerklooster. Hier ligt ook het referentieadres van AGB MAC, die het cultuurbeleid van Mechelen in handen heeft. De tentakels van het Davidsfonds zijn er duidelijk aanwezig. Bestuurder Herwig De Lannoy was vroeger ook bestuurder bij het Davidsfonds. De vele docenten van het Davidsfonds zijn geen onbekenden in Mechelen. Het resultaat is dan ook een door-en-door katholiek cultuurbeleid in onze stad. Het recente boek “Het Verhaal van Mechelen” brengt een identitair opstapje naar een katholiek Europa, met signeersessie in boekhandel Salvator.
Het “inclusieve interculturalisme” van Bart Somers komt uit dezelfde bron, geïnspireerd door de katholieke “Theologie der Godsdiensten”, een maatschappijvisie die vooral gekenmerkt wordt door de betekenisloosheid van het individu ten aanzien van de omringende cultuur. Alsook: door de gedachte dat alle andere godsdiensten nooit meer kunnen zijn dan een of andere vorm van proto-katholicisme.
Een nieuw gegeven binnen het huidige Vlaams-katholieke offensief te Mechelen is uiteraard de aanstelling van Luc Terlinden als Aartsbisschop. Aanhanger van de katholieke filosoof Charles Taylor en bewonderaar van het synodalisme van Franciscus, herhaalt Luc Terlinden graag de verzuchting van Franciscus dat niet zozeer het kleinere aantal kerkgangers of gelovigen een probleem is, maar wel de tanende maatschappelijke relevantie van de Katholieke Kerk.
Hierbij kunnen we ons afvragen waarom het Vaticaan hoe dan ook enige maatschappelijke relevantie zou moeten hebben. Het slaagt er maar niet in om het onderscheid te maken tussen de samenleving of maatschappij in zijn geheel enerzijds, en de specifieke katholieke kerkgemeenschap anderzijds. In een democratie heeft een religieuze gezagsdrager alleen en uitsluitend relevantie voor de aangesloten gelovigen, niet voor de samenleving in zijn geheel. De jammerklacht van Franciscus (en dus ook van Luc Terlinden) bewijst nog maar eens de niet aflatende drang naar macht binnen de Katholieke Kerk, de drang naar theocratie. Het feit dat de kerk nu opnieuw naast CD&V expliciet aan politiek doet, is daar deel en gevolg van. Zoals reeds aangehaald, wordt die drang naar macht niet alleen gedragen door kerkelijke gezagdragers, maar ook door lekenactivisten en door de zgn. “Levende Geloofsgemeenschappen” waarin Luc Terlinden veel hoop stelt.
Maken we nu de samenvatting, dan wordt die een globaal beeld van een “De Mechelse K.K.K.”: Kerk, Kapitaal en Kabinet. Binnen het nieuwe belevingskapitalisme vinden Kerk en Bestuur elkaar, en aangezien datzelfde belevingskapitalisme gezien wordt als dé commerciële citymarketing bij uitstek, krijgt die ook steun en medewerking van een deel van de Mechelse katholieke middenstand, verenigd in of gedomineerd door Mechelen MeeMaken, alles gedragen door Europese subsidies. We mogen aannemen dat de Mechelse katholieke verantwoordelijken weinig problemen hebben met de Nieuwe Vesten, zolang die maar naar de Sint-Rombouts kathedraal leiden.
Het katholieke K.K.K.-Mechelen is het “Nieuwe Mechelen” van Bart Somers. Bart Somers, afkomstig uit een VNV-familie, over CVP naar VU en VLD, en voor alles katholiek opgevoed in het teken van de Boerenkrijg. Van een liberale partij zou men een liberale politiek mogen verwachten, maar niets daarvan bestaat er in Mechelen. De nieuwe stadslijst “Voor Mechelen” betekent “Voor het Nieuwe Mechelen”, dwz “Voor het Mechelen van Bart Somers”. Ik, en met mij vele Mechelaars, zijn ook voor Mechelen, maar niet voor dat van Bart Somers. Ik kies voor een ander Mechelen, een Leefbaar Mechelen. U ook ?
Reacties
Een reactie posten