NAAR MEER MENSELIJKHEID

Bij een recente peiling naar kiesintenties besprak een journalist de resultaten van de zgn. progressieve partijen. De betekenis ervan lijkt zo evident, over welke partijen het dan zou gaan, lijkt zo vanzelfsprekend, dat er niet meer bij stil gestaan wordt wat het eigenlijk betekent om progressief te zijn, en of die zelf-etikettering wel terecht is. En dat is wat ik in deze Blogpost nu net wel wil doen, nl. het concept progressief problematiseren, alsook die partijen en personen die zich als een incarnatie ervan beschouwen.

Het woord progressief houdt altijd enig waardenoordeel in, en daarom zou het door historici best gemeden worden. Als we alles en iedereen die verandering willen en een paradijselijke toekomst nastreven, progressief gaan noemen, en hun koppige tegenstanders conservatief, waren de Nazi’s dan progressief? Zij beoogden immers een comfortabele, ruime, prachtige toekomst voor Duitsland. Het besef bestaat onvoldoende dat de vernietigingskampen niets minder waren dan de noodzakelijke schaduwzijde van deze utopische belofte. 

Louter verandering als synoniem van progressiviteit gebruiken, is dus hoogst problematisch, concepten als “stilstand” of “terug naar de middeleeuwen” (of "naar de prehistorie") zijn het daarmee evenzeer. Men kan het woord alleen gebruiken als verandering in de richting van een specifiek doel, welk zo definiërend wordt. Voor een hebzuchtige werkgever betekent progressief het afschaffen van syndicale verworvenheden en het ontmantelen van de welvaartstaat. Voor de “Partij van de gewone Man” (die heel druk doet over “vrouwenrechten”) gaat het om kostenbesparing voor de de werknemers. Voor Vlaams-nationalisten gaat het om de ontmanteling van België. Voor adepten van Woke gaat het om de vernietiging van de (intersectionele) koloniale Wereldorde, aldus inbegrepen de genderpolitiek. Voor transhumanisten betekent het de fusie van Mens en Robot, ze streven de gechipte mens na., wie het weigert heet "bioconservatief". Voor (Smart-)Futuristen gaat het om de principiële vernietiging en verwerping van het analoge Verleden. Het project niet waarmaken of tegenwerken heet dan steeds conservatief, of “niet van deze Tijd”. Geen verandering betekent een al even verwerpelijke "stilstand".

Kortom, eerder dan de begrippen progressief-conservatief, links-rechts, vooruit-achteruit te gebruiken, is het nodig om te verduidelijken waar men naartoe wil. Vraag is ook of dit doel dan in onze menselijke werkelijk zelf gelegen is (immanent), of ergens in een verre utopische toekomst (transcendent). Utopisme gaat onverbrekelijk samen met het gebruik van geweld, of met oorlog, het gaat steeds om een samenlevingsmodel dat een zelfverklaarde elite dwangmatig wil opleggen aan de bevolking.

Om al deze redenen wil ik hier graag toelichten waar het mij om te doen is, en waarom ik mijn invalshoek humanistisch en emancipatorisch noem. Ik kies (onder meer) voor volgende drie pijlers en beginselen: (1)  menselijkheid, (2) verdraagzaamheid en (3) de open samenleving (dwz voorbij de tegenstelling tussen exclusief en inclusief), met onze gedeelde menselijkheid als fundament.

Zonder vrijheid bestaat er geen menselijkheid, omdat een beslissing slechts moreel is als ze vrij gekozen werd, en omdat het morele de essentie van onze menselijkheid uitmaakt. Emancipatie en humanisering gaan daarom hand in hand. De stelling van de vroegere geletterde Gao Panlong op een vergadering van een filantropische vereniging, als antwoord op de vraag of goede daden een beloning van de Hemel met zich mee zouden brengen, is voor mij een belangrijke referentie. Hij zei:

Er zijn twee Wegen.
Er is de Weg van de Menselijkheid, de Weg van het Leven

Er is de Weg van de Onmenselijkheid, de Weg van de Dood

Zo is emancipatie niet alleen strikt verbonden met humanisering, maar ook met het cultiveren van het Leven. Het is een duidelijke standaard.

Om dit mogelijk te maken hebben we, als tweede pijler,  een verdraagzame samenleving nodig. Hier verwijs ik graag naar Voltaire, die schreef:

Seuls cas ou l’intolérance est de droit humain

Pour qu’un gouvernement ne soit pas en droit de punir les erreurs des hommes, il est nécessaire que ces erreurs ne soient pas des crimes ; elles ne sont des crimes que quand elles troublent la société : elles troublent cette société, dès qu’elles inspirent le fanatisme ; il faut donc que les hommes commencent par n’être pas fanatiques pour mériter la tolérance.

Als voorbeeld van fanatisme vermeldde hij een vrouw die baby’s vermoordde kort na hun doop, om ze van zonde te vrijwaren.

Naast een cultuur van religieuze tolerantie, is daartoe ook een seculiere samenleving noodzakelijk. Levensbeschouwelijke principes kunnen geen onderdeel zijn van een overheidspolitiek, maar behoren tot de persoonlijke en vrije  leefwereld van de burgers.

De open samenleving, voorbij de schijntegenstelling tussen inclusief en exclusief, is voor mij de derde pijler. In een open samenleving is alles toegelaten wat niet verboden is. In een gesloten samenleving is alles verboden wat niet (uitdrukkelijk) toegelaten is. Het onderscheid is fundamenteel. In een behoorlijk bestuurde democratie hoort hierbij niet alleen het “Recht op Protest” maar ook het “Recht om (echt) gehoord te worden”.

Vanuit het bovenstaande referentiekader maak (en maakte) ik volgende beschouwingen over en analyses van het huidige beleid van het Mechelse Stadsbestuur, enigszins als terugblik.

• Leven op vergunning: Op de Nieuwe Vesten kan men alleen in tegenwijzerzin rijden, wie in wijzerzin wil kan dat alleen als hij tot de gelukkige uitzonderingen behoort, als fietser, met de step, als hulpdienst, als taxi of bus, of als “vergunninghouder”. Wat het ook is, in de huidige regeling gaat het steeds om een uitzondering op de regel. Hier heb ik reeds twee jaar geleden op gewezen, en het gaat hierbij om een schoolvoorbeeld van een gesloten samenleving. Het gaat niet alleen om een verkeersregeling, maar om een gesloten bestuursmentaliteit.
• Katholiek Mechelen: Bart Somers wil Mechelen uitdrukkelijk op de kaart zetten als een katholieke stad, weze het dan in hoofdzaak (maar niet alleen) als een stad van regenboogkatholieken. Katholicisme heeft zijn terechte en eerbare plaats binnen een diverse samenleving, maar een stad een katholieke identiteit willen geven is strijdig met het principe van de scheiding van Kerk en Staat, het is een anti-seculiere politieke ambitie.
• Pretpark Mechelen: Binnen het Mechelse Stadsbeleid is alles onderworpen aan de norm van de City-Marketing. Zulks heet dan “Voor Mechelen”, en daardoor is geen stadsmaatregel waarlijk oprecht. Wanneer het Stadsbestuur een initiatief steunt of zelf neemt, is het in de regel omdat het bijdraagt aan de commerciële en politieke uitstraling van Mechelen. Mechelen promoten als een pretpark waar er veel te beleven valt,  is voor Bart Somers essentieel. Aldus verwordt het beleid tot een onderdeel van een ontmenselijkend belevingskapitalisme
• Woke Mechelen: Anuna De Wever is klimaatactiviste, non-binair en vandaliseert bedrijven die ze pro-Israël vindt. Bart Somers wil “Groen&Ontmoeting”, legt regenboogpaden aan (is er “voor iedereen”) en roept op tot een onvoorwaardelijk staakt het vuren in Gaza na een scherts-betoging van “Free Palestine”. Hier kan men een gelijkaardige bedenking maken als bij het verbond tussen RTBF en Hijabis at work, nl dat deze initiatieven  weerom strijdig zijn met de principes van een seculiere overheid omdat ze enerzijds wel degelijk behoren tot de persoonlijke vrijheid, maar anderzijds in een seculiere democratie geen overheidsbeleid kunnen uitmaken.
• Fietsersbond Mechelen: Hetzelfde geldt voor Mechelen Fietsstad. Veel stadscommunicaties zijn een copy-paste van teksten van de Fietsersbond, waarvan meerdere duikboten zetelen in het Stadsbestuur.
• Exclusief Mechelen: In scherpe tegenstelling tot de inclusiviteitsretoriek  is Mechelen een bijzonder exclusieve stad geworden. De slogan “iedereen telt mee” is dan ook niet meer dan een leugen. In werkelijkheid heeft het Stadsbestuur een duidelijk burgertype voor ogen als gewenste burgers die het wil aantrekken en die daarmee eveneens zijn kiespubliek vormen. Vereisten zijn kenmerken als welstellend, liefst jong, op de arbeidsmarkt, Nederlands sprekend, genderneutraal, eco-snob, (bak)fietsend, … kortom, Mechelen is er niet voor iedereen, maar is er alleen voor mensen die het beoogde profiel hebben. En voor de toeristen.
• MechelenMeeMaken: Het overgrote deel van de Mechelse middenstand kijkt het huidige beleid met lede ogen aan, maar er zijn er ook die denken of hopen hun profijt te kunnen doen door met het Stadsbestuur samen te werken. Die groep is verenigd in de Europees gesubsidieerde vereniging MechelenMeeMaken, als onderdeel van de Mechelse K.K.K., dwz. de Mechelse eenheid van Kerk, Kapitaal en Kabinet.
• Davidsfonds Mechelen: Veel van het cultuurbeleid in Mechelen is rechtstreeks of onrechtstreeks verbonden met het Davidsfonds, langs M.A.C., het Predikeren of het Hannah Arendt Instituut om (welk met de gelijknamige filosofe niets te maken heeft en zelfs strijdig is met haar basisgedachten). De historisch valse voorstelling van Mechelen als Stad van Rombout (op de website van het Stadsarchief), hoort daar ook bij. Naast het regenboogkatholicisme is dit een tweede aspect van het Vlaams-Katholiek offensief te Mechelen, in samenwerking met het Stadsbestuur.
• Schoon&Proper Mechelen: Dat Mechelen er nu zo veel beter aan toe zou zijn dan vroeger, moet voor een groot deel blijken uit het mooie, het fraaie, het nette, het veilige, alle basisaspecten van het esthetisch fascisme van Bart Somers. Naar de analyses van Susan Sontag is “Schoon&Proper” daar het basiskenmerk van, naast “verstand op nul en blik op oneindig”, ook zo kenmerkend voor het College van de Stad Mechelen.
• Smart Mechelen: Mechelen zou Mechelen niet zijn als pioniersstad, mocht het ook niet Smart zijn. Dat Smart-cultuur ook synoniem is voor ontmenselijking, wordt daarbij niet in overweging genomen.
• Vlaams Mechelen: In vele stadsprojecten is een belangrijke medewerking van de Vlaamse Overheid aanwezig, niet in het minst bij de Nieuwe Vesten. Mechelen is aldus een Vlaams visitekaartje. Maar niet alleen een Vlaams…
• Europees Mechelen: Immers al het bovenstaande kan niet los gezien worden van het Europees Constructivisme van de Europese Commissie, lees, Ursula von der Leyen. Men kan zich afvragen waarom er miljoenen Europese subsidies naar Mechelen vloeien, en welke tegenprestaties daarvoor geleverd (zullen) worden. Onder de titel Construct Europe is Mechelen dit jaar alvast Vlaams-Europese hoofdstad. In hoeverre zijn de Nieuwe Vesten een deel van de Europese Green Deal? In hoeverre is een katholiek Mechelen met Karel V als centrale figuur, een katholiek Europees propagandaproject? Men kan niet genoeg benadrukken dat het huidige Europa niets minder is dan een totalitaire reconstructie van het Heilige Roomse Rijk.

De Nieuwe Vesten zijn aldus een symbooldossier voor de totalitaire politiek van Bart Somers. Van waarlijk respect voor de menselijke waardigheid is daarin geen sprake, sterker, de Nieuwe Vesten zijn er een permanente schending van. Alles draait bij Bart Somers om citymarketing, manipulatie en propaganda, een identitair beleid, een postkoloniaal fanatisme en de dictatuur van de Totale Arbeidsmarkt.

Bij de beschouwing van de huidige Stadspolitiek is er de noodzaak van een referentiepunt, niet in taal of cultuur, niet in enige vorm van “Wij” dwingelandij, maar in een  humanistisch universalisme en in een kritisch naturalisme, als fundamentele keuze, en tevens als  alternatief voor het huidige identitair postkoloniaal denken van “Voor Mechelen”. Het is een keuze voor een menselijke, verdraagzame en open samenleving, waaraan we bijdragen door aan onszelf te werken, ipv "de kwade anderen" te willen vernietigen in een grote Kosmische Strijd. Wat we nodig hebben, is meer oprechte Menselijkheid in het beleid.