STRAAT vs. PARLEMENT

Op de ochtend van 17 augustus 1971 worden in Palo Alto met veel machtsvertoon negen jongeren gearresteerd en overgebracht naar de gevangenis van de universiteit van Stanford. Die is nep, uiteraard, universiteiten beschikken doorgaans niet over gevangenissen, het gaat om een experiment, misschien het beruchtste ooit uitgevoerd. 24 willekeurige gekozen gezonde studenten werden in twee groepen ondergebracht, 12 gevangenen, 12 bewakers, de onderzoekers waren nieuwsgierig naar hoe zij hun rol zouden invullen. Het experiment, dat bedoeld was om twee weken te duren, moest na zes dagen al stopgezet worden wegens extreem misbruik en geweld. Het Stanford-Experiment is nu bekend als het voorbeeld van onverantwoord experimenteren.

Desondanks schetst het Stanford Experiment heel goed de politieke toestand van het huidige Europa, waarbij willekeurig en absurd gekozen burgers (“de politici”) de gevangenisbewaker spelen van de rest van de bevolking. De Coronacrisis was dan ook in de eerste plaats een sociaal experiment in Vrijheidsberoving, net als het andere in Stanford, 50 jaar vroeger, al voltrok het zich op een grotere schaal. Immers, wat vandaag op de politieke agenda staat in Europa, is de manier van politieke besluitvorming zelf. Hoe is de Europese situatie nu, anno 2023?

In Frankrijk spelen Emmanuel Macron en Elisabeth Borne een machtsspelletje met de bevolking. Die mag eigenlijk geen mening hebben, zo beaamt een commentator in Le Figaro. Protest vanuit de bevolking is alleen legitiem in een dictatuur en als het pro-Europees is, zoals recent in Georgië of Iran, wie als gewone burger in een moderne republiek als Frankrijk protesteert tegen een overheidsmaatregel, is een anti-democraat. In de geesten van de hiervoor genoemden zijn alleen “de Instituten en de Instellingen” legitiem, zelfs als ze, zoals nu in het Macron-Frankrijk, een wet maken die door de strot geduwd wordt door de bespreking ervan te verkorten en door de stemming te omzeilen met een autocratisch artikel 49.3. 

(Structureel en emotioneel) geweld lokt (materieel en fysiek) geweld uit, het straatgeweld van sommigen in de Franse steden is het antwoord op het institutioneel geweld van de Macronisten. Maar, Emmanuel Macron is geen baas in eigen huis, hij is slechts een marionet van hogere machten, Macron mikt nu in opdracht op de verwezenlijking van Europa 2030.

Doof en misprijzend, de foto van Macron. Het Franse gepeupel, neen, de Franse burgers voelen zich behandeld “comme si on n’existaient pas”, of scanderen : “Les jeunes dans la galère, les vieux dans la misère : cette société, on en veut pas”. Het is natuurlijk “On n’en veut pas”, slogans hoeven niet grammaticaal juist te zijn… . Er loopt grondig wat mis in "het Vrije Westen".

Frankrijk is geen uitzondering. In Duitsland werd enkele weken geleden de kieswet aangepast met als enige bedoeling Die Linke uit het parlement te houden. In België is blijkbaar de jacht op PVDA-PTB geopend door onderzoek naar haar financiering, maar België dreigt ook 900 miljoen Euro aan beloofde Europese Coronasubsidies mis te lopen als de pensioenwetgeving niet gepast hervormd wordt. Nederland zag de opkomst van de BoerBurgerBeweging, die toch alleen als een protestpartij gezien kan worden.

In Mechelen worden we uitgenodigd om “mee te denken” over door het Stadsbestuur voldongen feiten, alles verpakt in een peperdure propaganda, alles ook voor Construct Europe 2024 aangezien het Europese feestje in Mechelen zal doorgaan. Wie kritiek heeft, behoort, met de woorden van de burgemeester(s) tot "de Roepers”. Mechelen-Macron, de afstand blijkt klein.

De Straat of de Instellingen, welk van beide is legitiem in een democratie? Men zou deze vraag zo kunnen beantwoorden: er is pas een democratie als deze tegenstelling niet bestaat.

Er zijn klachten die in alle Europese landen verschijnen. De “Eenheid van Pers en Politiek”. De manipulatie van internet en sociale media door de Overheden, niet in het minst in naam van het Recht om vergeten te worden, die meestal als blote censuur toegepast wordt. Het Europese “Pensée Unique” van  het Europa 2030, die geen afwijkende meningen toelaat. Aan dat lijstje kunnen we de militarisering van Europa toevoegen, nu er gewerkt wordt aan de heropstart van een Europese wapenindustrie. Volgens sommigen moet Europa zo snel mogelijk een militaire supermacht worden. En dan is er uiteraard geen geld meer voor sociale zekerheid, ziekenzorg of pensioenen... .

Om terug te komen op onze vraag aan  het begin van deze Blogpost: “Wie zijn onze politici?” In wezen behoren ze tot een kleine (zelfverklaarde) elite die in naam van het Algemeen Belang niet de bevolking, maar alleen zichzelf vertegenwoordigt. Misschien is de Totalitaire Particratie de meest geschikte omschrijving, als vorm van politiek corporatisme.

Er zijn mensen die (nog) denken dat we in een democratie leven, maar zij vergissen zich. Uit een recent rapport blijkt al minstens dat de wereld in rasse schreden de-democratiseert, voor Europa geldt dit niet minder. Een reden daarvoor is de essentie van de “Europese Mensenrechten", die zijn immers voorwaardelijk, in tegenstelling tot de Universele Mensenrechten, waardoor elke notie van urgentie, van noodtoestand of van hoogdringendheid kan aangewend  worden als excuus voor anti-democratisch optreden, zoals nu in Frankrijk, of zoals hier in Mechelen gebeurt.

We leven in een militaristisch,  abusief en totalitair Europa. Het Macron-Frankrijk en het Somers-Mechelen zijn daar slechts twee symptomen van. De kern, de bron van het grootste politieke Kwaad in Europa is afkomstig uit een instelling met een duidelijke en concrete naam, nl.  de “Commissie von der Leyen”, waarvan  “Het Nieuwe Mechelen” een visitekaartje is.

Wat we nodig hebben, is een herdenking en een democratisering van onze politieke besluitvorming, in Europa, in België, en dus evenzeer: in Mechelen.